Home

Inhoudsopgave

Een goede manier om het celmilieu in je lichaam te reinigen, te ontgiften en dus om kanker tegen te gaan, is door gebruik te maken van het middel MMS (ref.).

MMS staat voor "Miracle Mineral Solution" hoewel het soms ook "Miracle Mineral Supplement" of "Master Mineral Solution" genoemd wordt.

Toen de ontdekker van MMS, de Amerikaan Jim Humble, er halverwege de jaren '90 de publiciteit mee zocht en zei dat je er allerlei aandoeningen mee kon genezen waaronder tuberculose, griep, AIDS, malaria, fibromyalgie, diabetes, artritis, de ziekte van Lyme en zelfs kanker (ref.), kreeg hij bijna het hele medisch establishment over zich heen. Hun mening over MMS was snel gevormd: het zou gevaarlijk zijn, giftig, of gewoon bedrog.

Ze hadden echter de pech dat deze Jim Humble al een hele carrière als uitvinder en technicus op verschillende terreinen achter de rug had, en zich dus niet zo makkelijk liet intimideren. Hij had o.a. voor projecten van de Amerikaanse overheid gewerkt waarbij hij kernwapens en raketten testte, aan maanlanders werkte en zich bezighield met het winnen van energie uit plasma (ref.).

Tijdens een mijnbouwexpeditie in Zuid-Amerika kreeg hij te maken met een zakenpartner die malaria opliep en snel achteruitging. Bij gebrek aan medicijnen diende Humble hem wat water toe dat hij drinkbaar had gemaakt door er een chloordioxide-tablet aan toe te voegen. Hij stond versteld van het resultaat: de patiënt was binnen de kortste keren weer op de been.

Hoe werkt MMS?

MMS is een middel dat bestaat uit twee componenten: natriumchloriet (NaClO₂) en een zuur, bijvoorbeeld citroenzuur. Als deze stoffen samengevoegd worden, ontstaat er chloordioxide (ClO₂). Dit kun je dus innemen met water. Het smaakt wel enorm smerig (we hebben het zelf uitgeprobeerd), het is net alsof je een slok benzine neemt.

Maar de werking ervan is briljant: de chloordioxide wordt in het lichaam aan het bloed afgegeven en door rode bloedlichaampjes opgenomen. Zo wordt het door het hele lichaam heen vervoerd.

Zoals bekend bevinden zich in ons lichaam allerlei anaerobe microben, zoals eencellige parasieten, die voortdurend op zoek zijn naar plekken waar ze zich kunnen vermenigvuldigen. Daarom worden ze "opportunistische organismen" genoemd. Waar het lukt, kan dit aanleiding geven tot allerlei ziektes, ontstekingen en andere problemen.

Op plekken waar metabole afvalstoffen uit cellen zich opgehoopt hebben, bijvoorbeeld omdat de persoon in kwestie te weinig aan beweging doet waardoor het lymfestelsel zijn reinigende werking niet goed meer kan doen, kan het celmilieu verzuren. Op zulke plekken nestelen de schadelijke microben zich graag.

Ze verstoren allerlei celprocessen, waaronder de energieproductie en de stofwisseling. Hierdoor krijgt de cel het steeds moeilijker, vooral als de bacteriën de cel binnendringen en hun genetische informatie proberen te delen met ons eigen DNA. Hierdoor kan de cel uiteindelijk kankerachtig worden.

MMS sloopt microben

De overlast veroorzaakt door slechte microben is waar MMS om de hoek komt kijken. Chloordioxide heeft namelijk een ongekend oxiderend effect op schadelijke micro-organismen.

En dat niet alleen, ook op zware metalen heeft het een sterk oxiderend effect. Deze zware metalen zoals kwik, lood, cadmium en tin die bijna iedere westerling in zijn lichaam heeft vanwege het gif in onze omgeving, hebben een carcinogene werking.

Schadelijke bacteriën, virussen en parasieten hebben een lage pH en een positieve ionische lading. De aanwezigheid van chloordioxide zorgt ervoor dat er een aantal elektronen uit de atomen in hun celwand onttrokken worden. Dit overleven ze niet. Ook de zware metalen gaan kapot door de oxidatie.

Goedaardige bacteriën en gezonde cellen hebben juist een pH van van 7 of meer en een negatieve ionenlading, dus die worden met rust gelaten door de chloordioxide.

Het opvallende hierbij is dat de elektronen die afgepikt worden van schadelijke pathogenen en zware metalen, ook de chloordioxide-moleculen er vervolgens toe aanzetten om te vervallen. Zo heffen ze elkaar op.

Alles wat overblijft is zout, water, koolstofdioxide en wat onschadelijke afvalstoffen die eenvoudig door het lichaam kunnen worden opgeruimd.

De chloordioxide die niet gebruikt wordt om microben uit te schakelen, wordt na een paar uur het door het lichaam zelf omgezet in een chloride die het samen met natrium en kalium kan gebruiken om evenwicht in de vochthuishouding te creëren (ref.).

Voor het juiste gebruik van MMS bestaan een aantal protocollen (ref.). Het beste is om gedurende de dag steeds een klein beetje MMS in te nemen, zodat de microbenpopulaties geen kans krijgen om zich te herstellen.

Ondertussen moeten er geen sterke antioxidanten zoals vitamine C ingenomen worden, want dat doet het effect van MMS gedeeltelijk teniet. Je kunt het dus niet mixen met sinaasappelsap, maar bijvoorbeeld wel met appelsap of druivensap, dan smaakt het al ietsje beter.

Deze werkwijze heeft al menig succesverhaal opgeleverd, ook in Nederland (ref.).

Aangezien MMS ook een sterk ontgiftende werking heeft, kan er in het begin wat misselijkheid, hoofdpijn, diarree en/of koorts optreden. De beste manier om daarmee om te gaan is door even wat minder MMS te nemen, maar er niet mee te stoppen.

Farma als de dood voor MMS

De effectiviteit van MMS is o.a. te zien in een verbluffende documentaire die te bekijken is op YouTube. In deze video is te zien hoe medewerkers van het Rode Kruis in 2012 een experiment met MMS uitvoeren onder malariapatiënten in Oeganda. Tot hun eigen verbazing blijken de meeste patiënten na toediening van MMS binnen één dag genezen te zijn van hun aandoening.

Helaas zette deze doorbraak vervolgens allerlei krachten achter de schermen in gang. De farma was bang dat een goedkoop medicijn als MMS in één klap hun halve markt zou wegvagen. Niet alleen voor malariamedicijnen, maar ook voor alle andere eerdergenoemde aandoeningen, zoals griep, AIDS, reumatische aandoeningen en kanker. Dus wendde de industrie al haar invloed aan om dit middel onder de pet te houden.

En dat gebeurde dan ook. Het Rode Kruis heeft de resultaten van het experiment nooit naar buiten gebracht en ontkende later zelfs dat ze er ooit bij betrokken zijn geweest.

De video spreekt echter boekdelen:

Is MMS dan een wondermiddel dat voor iedereen geschikt is? Nee, dat helaas niet. Net zoals voor ieder geneesmiddel geldt: sommige mensen reageren er fantastisch op, voor anderen werkt het minder goed of geeft het zelfs andere klachten, zoals darmproblemen. Het draait altijd weer om de oorzaak; als die niet geadresseerd wordt door het middel, zal het weinig uithalen.

Maar omdat schadelijke microben de veroorzaker zijn van zoveel (vaak chronische) aandoeningen, is een MMS-kuur zeker het proberen waard. Je kunt MMS bij verschillende webwinkels bestellen.

Als je geen MMS kunt vinden, kun je ook ivermectine proberen. Dat werkt iets anders dan MMS maar heeft een vergelijkbare antimicrobiële werking (ref.). Voor het gebruik van ivermectine is in Nederland een doktersvoorschrift nodig, maar in dierenwinkels wordt het ook als ontwormingsmiddel aangeboden onder de merknaam Stromectol.

Om MMS nog beter naar de zieke cellen te brengen wordt vaak gebruik gemaakt van DMSO (dimethylsulfoxide).

Ormus

Sommige MMS-gebruikers zeggen dat het effect nog versterkt wordt als je er zogenaamd monoatomisch goudpoeder bij gebruikt, ook wel ormus genoemd (ref.). Dat is een nogal mysterieuze stof die o.a. in natuurlijk zout schijnt te zitten, zoals zeezout en Himalayazout.

Over ormus doen allerlei opvallende verhalen de ronde (ref.). Zo zou het in zuivere vorm geheel verdwijnen als je het op een bordje legt en dat in de zon zet. Haal je het bordje vervolgens uit de zon, dan zou de ormus weer terugkomen.

Als je er veel van inneemt, zou het de spirituele en bovennatuurlijke vermogens versterken, zoals telepathie, telekinese en communiceren met hogere wezens (ref.). Daarnaast zou ormus het zelfherstellend vermogen van DNA een impuls geven.

Ormus zou al sinds Babylonische tijden gebruikt worden in geheime genootschappen voor esoterische rituelen (ref.) en wordt in verband gebracht met de legendarische steen der wijzen.

Bovendien zou ormus supergeleidend werken.

We hebben helaas nog geen serieus onderzoek naar deze stof kunnen vinden, dus we weten niet wat er waar is van al deze verhalen.

De enige chemicus die we konden vinden die ormus serieus onderzocht had, zegt dat er helemaal niet zoiets als monoatomisch goud bestaat (ref.) en dat de eerste ontdekker van de stof, de Amerikaan David Hudson, geen ormus gecreëerd had, maar waarschijnlijk een toevallige fusie tussen de verbindingen zirkonium(IV)oxide (ref.) en hafnium(IV)oxide (ref.).

De ormus die tegenwoordig door veel mensen als supplement gebruikt wordt, zou volgens hem voornamelijk bestaan uit de stoffen calciumcarbonaat (ref.) en magnesiumcarbonaat (ref.), die in het lichaam fungeren als nutriënten.

Hoe het ook zij, de mensen die ormus vandaag de dag als supplement gebruiken, zeggen er wel bij te varen . De meest gemelde voordelen zijn o.a. het hebben van meer energie, dieper kunnen mediteren, helderder dromen en het beter kunnen aanvoelen van omringende energieën.

Fysieke effecten zijn o.a. het verdwijnen van pijn en een verbeterde groei van nagels en haar.

Daarnaast lijkt het ouderdomsverschijnselen tegen te gaan en helpt het dus naar verluidt ook bij kanker. Samenvattend zou je het een algeheel vitaliserende werking kunnen noemen.

Ormus is gewoon online te bestellen, en er zijn tientallen video's te vinden over hoe je het zelf kunt maken. De meeste gebruikers nemen er ongeveer twee theelepeltjes per dag van.

Vervelende bijwerkingen worden niet gemeld voor ormus. Wel zijn er gebruikers die er soms tijdelijk mee stoppen, omdat ze dan het gevoel hebben dat het dan even 'te veel' wordt of de positieve effecten afnemen.

Waterstofperoxide

MMS wordt vaak in één adem genoemd met waterstofperoxide. Het zijn allebei chemische substanties die vies smaken en in het lichaam werken via oxidatie. Er zitten echter ook grote verschillen tussen.

Waterstofperoxide is water (H₂O) met één zuurstofatoom extra, dus de formule is H₂O₂. Het is een stof die gewoon in de natuur voorkomt, bijvoorbeeld in groente, fruit, sneeuw en regenwater.

Ook onze lichaamscellen produceren waterstofperoxide, met name in de schildklier, darmen en longen. Het is nodig voor bepaalde metabolische processen, zoals de afbraak van vetten, koolhydraten en eiwitten (ref.).

Daarnaast speelt waterstofperoxide een rol bij tal van andere lichaamsprocessen, zoals de ademhaling, de energieproductie, het reguleren van de hormoonhuishouding en de bloedsuiker, het functioneren van celmembranen, de hersenen en het zenuwstelsel, enz. (ref.)

Ook maakt het deel uit van het afweersysteem. Waterstofperoxide heeft namelijk de neiging om snel te vervallen tot twee OH-radicalen (ref.). Omdat radicale zuurstofatomen een elektron missen, gaan ze die ergens anders vandaan proberen te halen.

Dit resulteert vaak in de beschadiging van andere moleculen. Dat wordt oxidatie genoemd.

Antibacterieel

Een plek waar deze vrije radicalen makkelijk elektronen vandaan kunnen halen is uit microben met een positieve ionische lading. Dit zijn de microben die schadelijk zijn voor het menselijk lichaam. De celwand van deze micro-organismen bevat moleculen die zonder veel weerstand elektronen afgeven, waardoor die celwand kapot gaat en de microbe het loodje legt. Waterstofperoxide oxideert daarnaast ook gifstoffen, vandaar de immuunfunctie ervan.

Lichaamscellen weten dat vrije radicalen weliswaar handig zijn in de afweer tegen ongewenste indringers, maar ook schadelijk kunnen zijn voor de eigen weefsels. Daarom wordt de waterstofperoxide in een speciaal organel in de cel bewaard, peroxisoom geheten (ref.). Dat is goed afgeschermd via enzymen zoals katalase. Deze enzymen kunnen waterstofperoxide afbreken tot water en zuurstof.

Pas als het nodig is, wordt de waterstofperoxide naar buiten gebracht. Het wordt o.a. veel waargenomen in open wondjes, waar schadelijke bacteriën verhinderd moeten worden om binnen te komen en infecties te veroorzaken (ref.).

Ook zit er veel waterstofperoxide in moedermelk. Het afweersysteem van baby's is nog niet goed ontwikkeld, dus doet het moederlichaam er alles aan om de kleine zo min mogelijk te belasten met schadelijke bacteriën.

Scheikundigen is deze antibacteriële werking van waterstofperoxide natuurlijk ook niet ontgaan, vandaar dat het nu gebruikt wordt in tal van ontsmettingsmiddelen, van mondwater tot bleekmiddel.

In waterstofperoxide-producten die bedoeld zijn voor therapeutische behandelingen zit altijd maar een paar procent waterstofperoxide. Pure waterstofperoxide is namelijk veel te schadelijk, dat werkt als een legertje vrije radicalen dat werkelijk alles plundert wat het tegenkomt in het lichaam om maar zoveel mogelijk elektronen buit te maken.

Ook anti-kanker?

Maar 'oxidatie met beleid', zoals het lichaam het zelf doet, levert verschillende voordelen op. Behalve het vernietigen van gifstoffen en schadelijke microben voorziet het het lichaam ook van extra zuurstof.

Want zodra de radicale zuurstofatomen een extra elektron buitgemaakt hebben en dus weer een gepaard zuurstofatoom geworden zijn, is deze zuurstof beschikbaar voor andere lichaamsfuncties, zoals de celstofwisseling en de energieproductie.

Vooral in verzuurde, zuurstofarme weefsels waarin bacteriën en kankercellen welig tieren, is deze beschikbaarheid van extra zuurstof vaak zeer welkom.

Daarom wordt waterstofperoxide her en der op het internet ook aangeprezen als een goed anti-kankermiddel. Wij zouden dit echter nooit als eerste keus aanraden aan kankerpatiënten. Simpelweg vanwege de schade die de vrije radicalen kunnen aanrichten aan cellen en hun DNA.

Weliswaar hebben kankercellen vaak een zwakkere constructie dan gewone cellen en zijn ze dus gevoeliger voor oxidatie, maar het is moeilijk om te bepalen hoeveel waterstofperoxide er dan precies nodig is. Als je meer waterstofperoxide toedient dan noodzakelijk, raken er ook gezonde cellen beschadigd.

Als je kankercellen wilt uitschakelen door oxidatie, kun je dat beter doen via het hierboven beschreven MMS. Dat oxideert veiliger dan waterstofperoxide, omdat het alleen elektronen aan organismen met een lage pH in het lichaam onttrekt, zoals schadelijke microben. Niet aan gezond weefsel.

Dat komt omdat het spanningspotentiaal van chloordioxide (MMS) lager is dan dat van een menselijke cel, dus het zal zo'n cel niet oxideren. Voor bacteriën met een lage pH (en dus een hoog millivoltage) is het een ander verhaal; daar onttrekt het chlooratoom maar liefst vijf elektronen tegelijk aan. Hierna vervalt het verzadigde chlooratoom.

Het spanningspotentiaal van waterstofperoxide is echter hoger dan een menselijke cel. De radicale zuurstofatomen uit waterstofperoxide kunnen hun benodigde elektron dus niet alleen uit microben, maar ook uit gezond weefsel wegnemen (ref.).

Daarom creëert waterstofperoxide een tijdelijke crisis in lichaamscellen die ermee geconfronteerd worden. Alle gestolen elektronen moeten immers ook weer aangevuld worden (bijvoorbeeld uit antioxidanten in het voedsel). Vandaar dat tandvlees na een behandeling met mondwater waar waterstofperoxide in zit, vaak even opzwelt (ref.).

MMS heeft dat effect niet; als je daar je mond mee spoelt blijft het tandvlees onaangetast (maar sterven de bacteriën wel).

Ook een middel als vitamine C-injecties oxideert veiliger dan waterstofperoxide. Het lichaam gebruikt vitamine C om zelf waterstofperoxide aan te maken, en als je vitamine C direct in het weefsel of in de bloedbaan inbrengt, gaat ook de productie van waterstofperoxide omhoog. Dit gebeurt echter op een veel meer gecontroleerde wijze dan het domweg drinken of injecteren van vloeistof met waterstofperoxide.

De uitwisseling van elektronen in het lichaam is een proces dat constant doorgaat

Zuurstof is onmisbaar voor cellen

Maar waterstofperoxide verhoogt net als andere oxidators wel de beschikbaarheid van zuurstof in het lichaam, en dat mag dan wel weer een pluspunt genoemd worden. Niet alleen bij de eventuele behandeling van kanker, maar ook voor allerlei andere (chronische) aandoeningen die geassocieerd worden met een zuurstoftekort op celniveau, zoals diabetes, reuma en hart- en vaatziekten.

Waterstofperoxide verhoogt de beschikbaarheid van zuurstof niet alleen doordat enzymen zoals katalase de waterstofperoxide afbreken tot water en zuurstof; ook zet het verschillende andere (co-)enzymen (zoals Q10) ertoe aan om in het hele lichaam actie te ondernemen.

Ze versnellen de celstofwisseling, vergroten de bloedtoevoer, verwijden adertjes, laten het bloed meer zuurstof opnemen (ref.) en doen de lichaamstemperatuur stijgen (ref.).

Je zou kunnen zeggen dat als het lichaam de aanwezigheid (buiten de cellen) van waterstofperoxide constateert, dit een verhoogde staat van paraatheid teweegbrengt die alles wat niet in het lichaam thuishoort met extra kracht te lijf gaat. Hieronder vallen infecties en ontstekingen, maar ook kankercellen.

Een zuurstofrijk celmilieu zonder schadelijke microben of gifstoffen kan kankerachtige cellen er immers toe bewegen om het kankerprogramma stop te zetten en hun oude functie weer aan te nemen, of af te sterven.

Bovendien stimuleert waterstofperoxide bepaalde witte bloedcellen zoals NK-cellen en dendritische cellen om in actie te komen, en deze hebben ook een bewezen anti-kankerwerking.

Kortom, waterstofperoxide kan zeker helpen bij kanker, maar gezien de schadelijke bijwerking van overtollige vrije radicalen zou het onze eerste keus dus niet zijn.

Wel buiten het lichaam, want de veilige en effectieve manier waarop waterstofperoxide gifstoffen en bacteriën afbreekt, maakt het bijvoorbeeld tot een heel geschikt middel om je groente en fruit mee te wassen voordat je ze eet (ref.).

Home

Inhoudsopgave

Referenties (ref.)

Geholpen met deze informatie?
Je helpt ons met een kleine donatie
Mail ons even voor de juiste gegevens svp.

© KankerVerslagen.nl | 22 oktober 2024 | Contact